Μια Κριτική του Ποιήματος «ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη Από: Rizal Tanjung (Καλλιτέχνης και πολιτιστική προσωπικότητα που γεννήθηκε στην Παντάνγκ της Ινδονησίας κιι έχει αφιερώσει τη ζωή του στις τέχνες από το 1975. )

«ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη

 

Μια πεταλούδα η ψυχή

στους οπωρώνες της γης

αναζητά την ομορφιά

να τρυγήσει το νέκταρ.

 

Η χρυσαλίδα δεν ξαναμπαίνει στο κουκούλι της!

 

Μια φορά γεννιέσαι!

αδειάζοντας της μάνα σου τη μήτρα.

Γυμνός βγαίνεις στη Λεωφόρο του Σύμπαντος.

Σε κυκλώνει το καυτό αίμα της γαστέρας και ξυπνάς.

Μαγεύεσαι τη θαλπωρή της ανάσας.

Παίρνεις μαθήματα ζωής.

 

Αχ και να μπορούσαμε

να κάναμε τον Άδη να σκάσει απ’ τη ζήλια του‧

να θανατώναμε τη φθορά‧

αιωνία να ζούσε η καλή μνήμη!

 

Η Τιτανομαχία αντέχει ως τις μέρες μας…

Ποτέ δεν κλείνουν οι Πύλες του Άδη! 

 

Πώς να περάσουμε τις συμπληγάδες δίχως απώλειες;

Δίχως το τσάκισμα των φτερών;

 

Μόνος θα κολυμπήσεις τα αρχαία νερά της Αχερουσίας…

Κραυγάζοντας μετ’ οδύνης θα διασχίσεις

τον Κωκυτό ποταμό,

τον παγωμένο Αχέροντα

και τον φλεγόμενο Πυριφλεγέθοντα

απ’ την ζωή ως τον θάνατο!...

 

Πέμπτη, 11 Ιανουαρίου 2024

 

 

Μια Κριτική του Ποιήματος «ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ» της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη Από: Rizal Tanjung (Καλλιτέχνης και πολιτιστική προσωπικότητα που γεννήθηκε στην Παντάνγκ της Ινδονησίας κιι έχει αφιερώσει τη ζωή του στις τέχνες από το 1975. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ινδονησιακή Σχολή Καλών Τεχνών (SSRI) στην Παντάνγκ και συνέχισε το καλλιτεχνικό του ταξίδι ιδρύοντας το Teater Moeka το 1979, το οποίο αργότερα μετατράπηκε σε Old Track Teater το 2004......)

Ι

Στη γη της Ελλάδας, όπου οι άνεμοι του Αιγαίου κουβαλούν ακόμα τις ηχώ των στίχων του Ομήρου, όπου οι πέτρες του Παρθενώνα διατηρούν τα βήματα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, μια ποιητική φωνή αναδύθηκε και ξεδιπλώθηκε σαν πεταλούδα: η Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη. Δεν είναι απλώς ποιήτρια, αλλά και ζωγράφος που υφαίνει γραμμές χρώματος με νήματα λέξεων. Στα χέρια της, η ποίηση δεν είναι πλέον μια ακολουθία ήχων, αλλά ένας καμβάς όπου η ανθρώπινη ψυχή εκτίθεται κάτω από τον αττικό ήλιο και τις σκιές του Άδη.

Τα ποιήματα «Νοσταλγία για την Ομορφιά» και «Αναζητώντας την Ομορφιά» είναι δίδυμοι ύμνοι της ψυχής, σαν να γεννήθηκαν από τη μήτρα της ελληνικής μυθολογίας, αλλά ατενίζουν έντονα την ανησυχία της σύγχρονης ανθρωπότητας. Μέσα τους κρύβεται μια διπλή απήχηση: μια κλασική ηχώ ντυμένη με σύγχρονη μεταφορά.

 ---

Η Ψυχή ως Πεταλούδα 

Η Μαρία ξεκινά την ποίησή της με την εικόνα: «Η ψυχή μου είναι μια πεταλούδα στους κήπους της γης, που λαχταρά την ομορφιά για να συλλέξει νέκταρ».

Αυτή η μεταφορά δεν είναι απλό στολίδι, αλλά φιλοσοφία. Για τη Μαρία, η ανθρώπινη ψυχή είναι εύθραυστη και όμορφη. Κινείται από λουλούδι σε λουλούδι, από εμπειρία σε εμπειρία, αναζητώντας την ομορφιά ως τροφή της ζωής. Εδώ, η ζωή νοείται όχι απλώς ως η αναζήτηση της ορθολογικής αλήθειας, αλλά ως μια αναζήτηση της αισθητικής που δίνει νόημα. Όπως ακριβώς η πεταλούδα δεν μπορεί να επιστρέψει στη χρυσαλλίδα της, έτσι και ο άνθρωπος: μόλις γεννηθεί, δεν μπορεί να επιστρέψει στη μήτρα, ούτε μπορεί να αντισταθεί στο ρεύμα του χρόνου.

Υπάρχει μια ηχώ του Ηράκλειτου εδώ - πάντα ρέει - όλα τα πράγματα ρέουν. Η ψυχή δεν μπορεί να επιστρέψει στην προηγούμενη κατάστασή της. Η ζωή είναι ένας μονόδρομος, από τη γέννηση στον θάνατο, από το φως στη σκιά.

 ---

Άδης και Μυθολογία ως Υπαρξιακή Φιλοσοφία

Η Μαρία αναβιώνει τον Άδη, τους Τιτάνες και τα ποτάμια του κάτω κόσμου: Αχερουσία, Κωκυτό, Αχέροντα. Ωστόσο, η μυθολογία στα χέρια της δεν είναι ένα λείψανο, αλλά μια υπαρξιακή αλληγορία. «Οι πύλες του Άδη δεν κλείνουν ποτέ», γράφει, σαν να λέει ότι ο θάνατος δεν είναι ένα ξένο γεγονός αλλά μια πόρτα πάντα μισάνοιχτη στην άκρη της ζωής. Εδώ, η αρχαία ελληνική φιλοσοφία συνυφαίνεται με το σύγχρονο άγχος. Οι Τιτανομαχίες γίνονται σύμβολα αιώνιας σύγκρουσης: μεταξύ σώματος και ψυχής, μεταξύ ελπίδας και φθοράς, μεταξύ αγάπης για την ομορφιά και βεβαιότητας θνητότητας. Το ερώτημα της Μαρίας - «Πώς μπορεί κανείς να περάσει τη μάχη χωρίς ήττα;» - είναι το παγκόσμιο ερώτημα της ανθρωπότητας. Από τον Σωκράτη μέχρι τον Σαρτρ, κανένας φιλόσοφος δεν έχει ξεφύγει από την πάλη με αυτό.

 ---

Η Αισθητική ως Επανάσταση Ενάντια στη Θνητότητα

Η φράση «Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε τον Άδη να εκραγεί από ζήλια!» είναι επαναστατική. Για τη Μαρία, η ομορφιά δεν είναι απλή ψυχαγωγία αλλά αντίσταση στη θνητότητα. Αν ο Άδης συμβολίζει τον θάνατο, τότε η δημιουργία ομορφιάς σημαίνει πρόκληση του φθόνου του θανάτου. Οι όμορφες αναμνήσεις είναι η άρνηση της ψυχής στη φθορά. η τέχνη είναι η υπέρβαση, μια μικρή αθανασία που γελάει με τον τάφο.

Εδώ η Μαρία στέκεται με τους φιλοσόφους της αισθητικής: από τον Πλωτίνο, που έβλεπε την ομορφιά ως ένα μονοπάτι προς το Ένα, μέχρι τον Νίτσε, που δήλωνε την τέχνη ως τον μόνο λόγο για τον οποίο αξίζει να ζει κανείς τη ζωή.

---

Ποτάμια του Πάθους ως Τελετουργία Καθαρμού

Και στα δύο ποιήματα, τα ποτάμια του κάτω κόσμου δεν είναι απλώς σύμβολα θλίψης, αλλά καθαρμού. «Θα κολυμπάς μόνος στα αρχαία νερά της λίμνης Αχερουσίας... Φωνάζοντας μέσα στον πόνο σου θα διασχίσεις τον ποταμό Κωκυτό».

Εδώ η Μαρία δηλώνει ότι ο πόνος είναι αχώριστος από το ταξίδι της ψυχής. Πρέπει κανείς να τον διασχίσει μόνος του, γυμνός, χωρίς πανοπλία, ακριβώς όπως γεννιέται. Κι όμως, ακριβώς σε αυτή τη μοναξιά η ψυχή ανακαλύπτει την αυθεντικότητα και το θάρρος της.

---

 Το Κλασικό και το Σύγχρονο Ενωμένο

Αυτό που είναι πιο θαυμαστό στην ποίηση της Μαρίας είναι η ικανότητά της να συνδέει δύο κόσμους: το κλασικό βασίλειο των Ελλήνων θεών και το σύγχρονο βασίλειο του υπαρξιακού άγχους. Μιλάει στη γλώσσα των πεταλούδων, αλλά και στη λογική του Άδη. Μας υπενθυμίζει ότι η ομορφιά είναι ο σκοπός της ζωής, αλλά μας αφυπνίζει και στην αλήθεια ότι η ομορφιά έχει σημασία μόνο επειδή ο θάνατος τη σκιάζει.

Τα ποιήματα της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη δεν είναι απλώς έργα τέχνης, αλλά προσκυνήματα της ψυχής. Προσκαλεί τους αναγνώστες της να χορέψουν ανάμεσα σε λουλούδια και ταφόπλακες, ανάμεσα στο νέκταρ και τις φλόγες της κόλασης. Όπως η Ελλάδα κάποτε γέννησε τους φιλοσόφους του κόσμου, η Μαρία εμφανίζεται ως μια αληθινή κληρονόμος: μια ποιήτρια που δεν γράφει απλώς ομορφιά, αλλά ερωτήματα, αμφιβολίες και βυθίζεται στα μυστήρια της ζωής.

Επιβεβαιώνει ότι η ζωή είναι μια μοναδική ευκαιρία, ένας μοναδικός χτύπος φτερών πεταλούδας. Κι όμως, αν αυτός ο χτύπος κατευθύνεται προς την ομορφιά, ακόμη και ο Άδης θα ζηλέψει. 

II 

 Ελλάδα: Η Μήτρα της Φιλοσοφίας και της Ποίησης 

Στη γη που περιβάλλεται από το γαλάζιο του Αιγαίου, η Ελλάδα ανέκαθεν γεννούσε ψυχές που γεφυρώνουν την τέχνη και τη φιλοσοφία. Από τον Όμηρο, που έψαλλε την Ιλιάδα ως ποίηση και κοσμολογία του πολέμου, μέχρι τον Πλάτωνα, που έγραψε το Συμπόσιο ως διάλογο για τον έρωτα και την ομορφιά, η ποίηση και η φιλοσοφία στην Ελλάδα δεν έχουν ποτέ χωριστεί. Η Μαρία Κολοβού Ρουμελιώτη αναδύεται μέσα σε αυτή την παράδοση. Η ποίησή της δεν είναι απλώς ένα αισθητικό τραγούδι, αλλά μια φιλοσοφική έρευνα για τη ζωή, τον θάνατο, την ομορφιά και τη θνητότητα.

Στο "Λαχτή για την Ομορφιά" και στο "Αναζητώντας την Ομορφιά", δεν παίζει απλώς με τις λέξεις. Αποκαλύπτει την ίδια τη δομή της ύπαρξης: τη γέννηση ως κοσμικό γεγονός, τη ζωή ως αγώνα του Τιτάνα και τον θάνατο ως μια περιπλάνηση κατά μήκος των ποταμών του κάτω κόσμου.

 ---

Η Πεταλούδα: Η Μεταφορά του Πυθαγόρα 

Η εικόνα της πεταλούδας που ανοίγει τα ποιήματα της Μαρίας θυμίζει τον Πυθαγόρα. Ο φιλόσοφος πίστευε στη μετεμψύχωση των ψυχών - ότι το ανθρώπινο πνεύμα είναι ένας περιπλανώμενος που κινείται από μορφή σε μορφή, από το ένα σώμα στο άλλο. Η Μαρία γράφει:

«Η ψυχή μου είναι μια πεταλούδα στους κήπους της γης, που λαχταρά την ομορφιά για να συλλέξει νέκταρ».

Εδώ η πεταλούδα είναι σύμβολο μεταμόρφωσης. Η ψυχή δεν είναι στατική. Μεταμορφώνεται. Κάποτε ήταν χρυσαλλίδα, μετά πεταλούδα, και δεν θα επιστρέψει ποτέ. Η χρυσαλλίδα δεν επιστρέφει ποτέ στο κουκούλι της.

Ο Πυθαγόρας έβλεπε την ψυχή ως αριθμό και αρμονία. Η Μαρία τη βλέπει ως μια εύθραυστη, φωτεινή πεταλούδα. Και τα δύο φαίνεται να δηλώνουν το ίδιο: η ψυχή είναι κίνηση, αλλαγή και αναζήτηση αρμονίας μέσα στο σύμπαν.

---

Ομορφιά και Πλάτωνας

Στο Συμπόσιο, ο Πλάτωνας διδάσκει ότι η αγάπη για τα σώματα είναι το κατώφλι για την αγάπη για τις ψυχές, και στη συνέχεια για την αιώνια αγάπη για την ίδια την Ομορφιά. Η Μαρία επαναλαμβάνει αυτή τη διδασκαλία με τη φωνή της ποίησης: η ομορφιά είναι το νέκταρ που αναζητά η ψυχή. Η πεταλούδα δεν ρουφάει απλώς λουλούδια. Κάνει ένα προσκύνημα προς την Ιδέα της Ομορφιάς.

Ωστόσο, η Μαρία δεν σταματά στον πλατωνικό ιδεαλισμό. Προκαλεί τον Άδη. Επιθυμεί να κάνει τον θάνατο να ζηλέψει. Για εκείνη, η ομορφιά δεν είναι μόνο αντανάκλαση του Ιδανικού Κόσμου, αλλά ένα όπλο ενάντια στη θνητότητα. Η ομορφιά είναι αντίσταση, όχι απλή στοχασμός.

 ---

Ο Ηράκλειτος και τα Ρέοντα Ποτάμια

Στα ποιήματά της, η Μαρία επικαλείται τα ποτάμια του κάτω κόσμου: Αχέροντα, Κωκυτό, Αχερουσία. Ο Ηράκλειτος είπε κάποτε: «Κανείς δεν μπαίνει ποτέ στο ίδιο ποτάμι δύο φορές, γιατί δεν είναι το ίδιο ποτάμι και δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος».

Η Μαρία επαναλαμβάνει αυτό: ο άνθρωπος πρέπει να κολυμπάει μόνος του σε αρχαία νερά, διασχίζοντας με κραυγές πόνου. Τα ποτάμια είναι εμβλήματα της ροής της ζωής, ανεπανάληπτα. Η ζωή συμβαίνει μόνο μία φορά, όπως ακριβώς η πεταλούδα δεν μπορεί να επιστρέψει στη χρυσαλλίδα της.

---

 Νίτσε: Η Τέχνη ως Αψηφία του Θανάτου

Στη Γέννηση της Τραγωδίας, ο Νίτσε δίδαξε ότι η τέχνη γεννιέται από δύο πόλους: τον Απολλώνιο (ομορφιά, αρμονία) και τον Διονυσιακό (χάος, πόνος). Η Μαρία ενσαρκώνει και τα δύο: τα άνθη για την πεταλούδα και τα ποτάμια του φλεγόμενου θανάτου.

Η κραυγή της—«Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε τον Άδη να εκραγεί από ζήλια!»—είναι νιτσεϊκή. Η τέχνη και η ομορφιά δεν είναι διαφυγές, αλλά εξεγέρσεις. Ο Άδης, το σύμβολο του θανάτου, μπορεί να χλευαστεί αν η ανθρωπότητα δημιουργεί αναμνήσεις ομορφιάς που διαρκούν πέρα ​​από τον τάφο. Αυτή είναι η «επιβεβαίωση της ζωής» του Νίτσε: η ζωή είναι όμορφη παρά το πεπερασμένο της, και ακριβώς εξαιτίας αυτού.

 ---

 Καμύ: Το Παράλογο των Ποταμών

Ο Αλμπέρ Καμύ μίλησε για το παράλογο: την αναζήτηση νοήματος από την ανθρωπότητα σε έναν σιωπηλό κόσμο. Η Μαρία σκηνοθετεί αυτόν τον παραλογισμό στο πέρασμά της από την Αχερουσία και τον Κωκύτο. Γράφει: «Θα κολυμπάς μόνος... ουρλιάζοντας μέσα στον πόνο σου».

Η μοναξιά των ποταμών του κάτω κόσμου είναι η μεταφορά της ανθρωπότητας που αντιμετωπίζει την ύπαρξη χωρίς βεβαιότητα. Κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει. Κι όμως, ο Καμύ προτρέπει στην εξέγερση μέσω της επίγνωσης—να ζεις αν και παράλογος, να αγαπάς αν και φευγαλέος. Η Μαρία ανακαλύπτει την απάντησή της στην ομορφιά: αν και πρέπει να διασχίσεις ποτάμια πόνου, η ψυχή εξακολουθεί να αναζητά άνθη, εξακολουθεί να επιθυμεί να κάνει τον Άδη να ζηλέψει. 

---

Χάιντεγκερ: Ο Θάνατος ως η Αυθεντική Πύλη 

Ο Χάιντεγκερ ονόμασε τον άνθρωπο Sein-zum-Tode, όντας-προς-τον-θάνατο. Η ζωή είναι αυθεντική ακριβώς επειδή έχουμε επίγνωση του θανάτου. Η Μαρία εκφράζει αυτή την αλήθεια: «Οι πύλες του Άδη δεν κλείνουν ποτέ».

Η ζωή γίνεται αυθεντική επειδή η πύλη είναι πάντα ανοιχτή. Η Τιτανομαχία είναι το σύμβολο ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξεφύγει από τη σύγκρουση με τη θνητότητα. Ωστόσο, η ομορφιά - ως λαχτάρα, ως επιδίωξη - δίνει στη ζωή την αξία της. Αγκαλιάζοντας τον θάνατο, η ψυχή μπορεί να αγαπήσει τη ζωή πιο αγνά.

---

Μαρία: Κληρονόμος της Ελλάδας στη Σύγχρονη Εποχή

Η ποίηση της Μαρίας Κολοβού Ρουμελιώτη είναι μια γέφυρα μεταξύ του κλασικού και του μοντέρνου. Φέρνει την ελληνική μυθολογία στη γλώσσα της σύγχρονης ποίησης. Πέρα από αυτό, τη συνδέει με τους φιλοσοφικούς αγώνες της ανθρωπότητας: από τον Πυθαγόρα στον Χάιντεγκερ, από τον Πλάτωνα στον Καμύ.

Η πεταλούδα της Μαρίας είναι η κοινή μας ψυχή: γεννημένη μία φορά, ανίκανη να επιστρέψει, προορισμένη να κολυμπήσει μόνη της σε ποτάμια πόνου. Ωστόσο, όσο αναζητούμε την ομορφιά, όσο δημιουργούμε φωτεινές και διαρκείς αναμνήσεις, ακόμη και ο Άδης θα ζηλεύει.

Και εκεί βρίσκεται το νόημα της ποίησης της Μαρίας - όχι απλώς ως τέχνη, αλλά ως φιλοσοφία της ίδιας της ζωής: η ζωή είναι λαχτάρα και η αναζήτηση της ομορφιάς επιβιώνει από τον θάνατο.

Δυτική Σουμάτρα, Ινδονησία, 2025.

Τετάρτη , 24 Σεπτεμβρίου 2025 

Rizal Tanjung

 

Ευχαριστώ πολύ τον εκλεκτό Καλλιτέχνη, Συγγραφέα και Κριτικό Τέχνης, Rizal Tanjung

που με την Κριτική του ματιά και τη βαθιά του Γνώση, δίνει παλμό στο σεμνό έργο μου!

Ευχαριστώ την εκλεκτή ποιήτρια

Eva Lianou Petropoulou για τις Γέφυρες Πολιτισμού που χτίζει, δίνοντας τη δυνατότητα στο έργο μας να ταξιδέψει και τη φωνή μας να ακουστεί...

Καλή συνέχεια σε ό,τι όμορφο κάνετε αγαπητοί μου φίλοι!

May God bless you!

Stay healthy, inspired and creative!

Myriad thanks for your supportiveness and kindness!

 

LONGING FOR BEAUTY by Maria Kolovou Roumelioti

 

My soul is α butterfly

in the orchards of the earth!

longing for beauty

to harvest the nectar.

 

The chrysalis never goes back into its cocoon!

 

Once, you are born!

emptying your mother's womb.

Naked you go out on the Avenue of the Universe.

The hot blood of your mama

surrounds you and you wake up.

You are enchanted by the warmth of the breath

You receive life’s lessons.

 

If only we could

make Hades to be exploded by jealousy!

Should we kill decay!

May the good memory live forever.

 

The Battle of the Titans endures to this day...

The Gates of Hell never close !

 

How to get through the battles without losing?

Without the ruffling of our feathers?

 

You will swim alone in the ancient water of Acherousia lake...

Screaming in agony

you will cross the Kokytos river,

the frozen Acheronda

and the flaming Fiery One

from the life to the death!...

------

A Review of the Poems “Longing for Beauty” & “Seeking Beauty”

By: Rizal Tanjung

Works of Maria Kolovou Roumelioti

In the land of Greece, where the winds of the Aegean still carry the echoes of Homer’s verses, where the stones of the Parthenon preserve the footfalls of Plato and Aristotle, a poetic voice emerged and unfurled like a butterfly: Maria Kolovou Roumelioti. She is not merely a poet, but also a painter who weaves lines of color with threads of words. In her hands, poetry is no longer a sequence of sounds, but a canvas where the human soul is displayed beneath the Attic sun and the shadows of Hades.

The poems “Longing for Beauty” and “Seeking Beauty” are twin hymns of the soul, as if born from the womb of Greek mythology, yet gazing intently at the unease of modern humanity. Within them lies a double resonance: a classical echo clothed in contemporary metaphor.

---

The Soul as a Butterfly

Maria opens her poetry with the image: “My soul is a butterfly in the gardens of the earth, longing for beauty to harvest nectar.”

This metaphor is no mere ornament, but philosophy. For Maria, the human soul is fragile and beautiful. It moves from flower to flower, from experience to experience, seeking beauty as the nourishment of life. Here, life is understood not merely as the search for rational truth, but as a quest for the aesthetic that gives meaning. Just as the butterfly cannot return to its chrysalis, so too man: once born, he cannot return to the womb, nor can he resist the current of time.

There is an echo of Heraclitus here—panta rhei—all things flow. The soul cannot return to its former state. Life is a one-way road, from birth to death, from light to shadow.

---

Hades and Mythology as Existential Philosophy

Maria revives Hades, the Titans, and the rivers of the underworld: Acherousia, Cocytus, Acheron. Yet mythology in her hands is not a relic, but an existential allegory. “The gates of Hades are never closed,” she writes, as though to say that death is not a foreign event but a door always ajar at the edge of life.

Here, ancient Greek philosophy intertwines with modern anxiety. The battles of the Titans become symbols of eternal conflict: between body and soul, between hope and decay, between love of beauty and the certainty of mortality. Maria’s question—“How can one pass through the battle without defeat?”—is humanity’s universal question. From Socrates to Sartre, no philosopher has escaped wrestling with it.

---

Aesthetics as Rebellion Against Mortality

The line “If only we could make Hades explode from jealousy!” is revolutionary. For Maria, beauty is not mere entertainment but resistance against mortality. If Hades symbolizes death, then creating beauty means provoking death’s envy. Beautiful memories are the soul’s refusal of decay; art is transcendence, a small immortality that laughs at the grave.

Here Maria stands with the philosophers of aesthetics: from Plotinus, who saw beauty as a path toward the One, to Nietzsche, who declared art the only reason life is worth living.

---

Rivers of Suffering as Ritual of Purification

In both poems, the rivers of the underworld are not merely symbols of sorrow, but of purification. “You will swim alone in the ancient waters of the lake Acherousia… Crying out in your suffering you will cross the river Cocytus.”

Here Maria declares that suffering is inseparable from the soul’s journey. One must cross it alone, naked, without armor, just as one is born. Yet it is precisely in that solitude that the soul discovers its authenticity and courage.

---

The Classical and the Modern United

What is most wondrous in Maria’s poetry is her ability to bind two worlds: the classical realm of Greek gods and the modern realm of existential anxiety. She speaks in the language of butterflies, yet also in the logic of Hades; she reminds us that beauty is the purpose of life, yet also awakens us to the truth that beauty matters only because death shadows it.

Maria Kolovou Roumelioti’s poems are not merely works of art, but pilgrimages of the soul. She invites her readers to dance between flowers and gravestones, between nectar and the flames of hell. As Greece once gave birth to the world’s philosophers, Maria appears a true heir: a poet who does not merely write beauty, but questions, doubts, and plunges into the mysteries of life.

She affirms that life is a single chance, a single beat of butterfly wings. Yet if that beat is directed toward beauty, even Hades will grow envious.

---

II

Greece: The Womb of Philosophy and Poetry

In the land encircled by the blue Aegean, Greece has always given birth to souls who bridge art and philosophy. From Homer, who chanted the Iliad as both poetry and cosmology of war, to Plato, who wrote the Symposium as dialogue on love and beauty, poetry and philosophy in Greece have never been divorced. Maria Kolovou Roumelioti arises within this tradition. Her poetry is not merely an aesthetic song, but a philosophical inquiry into life, death, beauty, and mortality.

In “Longing for Beauty” and “Seeking Beauty”, she does not merely play with words. She unveils the very structure of existence: birth as cosmic event, life as Titan’s struggle, and death as a sojourn along the rivers of the underworld.

---

The Butterfly: Pythagoras’ Metaphor

The image of the butterfly that opens Maria’s poems recalls Pythagoras. The philosopher believed in the transmigration of souls—that the human spirit is a wanderer moving from form to form, from one body to another. Maria writes:

“My soul is a butterfly in the gardens of the earth, longing for beauty to harvest nectar.”

Here the butterfly is a symbol of metamorphosis. The soul is not static; it transforms. It was once a chrysalis, then a butterfly, and it will never return. The chrysalis never returns to its cocoon.

Pythagoras saw the soul as number and harmony; Maria sees it as a fragile, luminous butterfly. Both seem to declare the same: the soul is motion, change, and the search for harmony within the cosmos.

---

Beauty and Plato

In the Symposium, Plato teaches that love of bodies is the threshold to love of souls, then to the eternal love of Beauty itself. Maria repeats this teaching in the voice of poetry: beauty is the nectar the soul seeks. The butterfly does not merely sip flowers; it undertakes a pilgrimage toward the Idea of Beauty.

Yet Maria does not stop at Platonic idealism. She challenges Hades; she wishes to make death envious. For her, beauty is not only reflection of the Ideal World, but a weapon against mortality. Beauty is resistance, not mere contemplation.

---

Heraclitus and the Flowing Rivers

In her poems, Maria summons the rivers of the underworld: Acheron, Cocytus, Acherousia. Heraclitus once said: “No one ever steps into the same river twice, for it is not the same river and he is not the same man.”

Maria echoes this: the human being must swim alone in ancient waters, crossing with cries of pain. The rivers are emblems of life’s flow, unrepeatable. Life happens only once, just as the butterfly cannot return to its chrysalis.

---

Nietzsche: Art as Defiance of Death

In The Birth of Tragedy, Nietzsche taught that art is born of two poles: the Apollonian (beauty, harmony) and the Dionysian (chaos, suffering). Maria embodies both: the blossoms for the butterfly, and the rivers of death aflame.

Her cry—“If only we could make Hades explode from jealousy!”—is Nietzschean. Art and beauty are not escapes, but rebellions. Hades, death’s symbol, can be mocked if humanity creates memories of beauty that endure beyond the grave. This is Nietzsche’s “affirmation of life”: life is beautiful despite its finitude, and precisely because of it.

---

Camus: The Absurd of the Rivers

Albert Camus spoke of the absurd: humanity’s search for meaning in a mute world. Maria stages this absurdity in her passage across Acherousia and Cocytus. She writes: “You will swim alone… screaming in your suffering.”

The solitude of the underworld rivers is the metaphor of humanity facing existence without certainty. No one can help. Yet Camus urges rebellion through awareness—to live though absurd, to love though fleeting. Maria discovers her answer in beauty: though one must cross rivers of pain, the soul still seeks blossoms, still desires to make Hades envious.

---

Heidegger: Death as the Authentic Gate

Heidegger called man Sein-zum-Tode, being-toward-death. Life is authentic precisely because we are aware of death. Maria voices this truth: “The gates of Hades are never closed.”

Life is made authentic because the gate is always open. The battle of the Titans is the symbol that man cannot escape conflict with mortality. Yet beauty—as longing, as pursuit—gives life its worth. By embracing death, the soul can love life more purely.

---

Maria: Heir of Greece in the Modern Age

The poetry of Maria Kolovou Roumelioti is a bridge between the classical and the modern. She brings Greek mythology into the language of contemporary poetry. More than that, she binds it to the philosophical struggles of humanity: from Pythagoras to Heidegger, from Plato to Camus.

Maria’s butterfly is our shared soul: born once, unable to return, destined to swim alone across rivers of suffering. Yet so long as we seek beauty, so long as we create memories luminous and enduring, even Hades will be jealous.

And therein lies the meaning of Maria’s poetry—not merely as art, but as philosophy of life itself: life is longing, and the search for beauty that outlives death.

---

West Sumatra, Indonesia, 2025.

  Rizal Tanjung