Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

«Σαν περιστέρι ανάμεσα σε Συμπληγάδες...» της Μαρίας Κολοβού- Ρουμελιώτη

Όταν ο άνθρωπος  παγιδεύεται μέσα  στο χρήμα, μοιάζει σαν περιστέρι ανάμεσα σε Συμπληγάδες που δύσκολα μπορεί να ξεφύγει!...
Μακάρι να ‘χα τη δύναμη να όριζα μέσα μου αυτό που ακριβώς ορίζει τη Δύναμη και την Αδυναμία του Ανθρώπου!
Αν το χρήμα είχε τη δύναμη να ορίζει τον άνθρωπο «Πλούσιο-Δυνατό», δεν θα υπήρχαν Αδύναμοι και Φτωχοί. Γιατί, το χρήμα Πλαστό – Εικονικό δημιούργημα του ανθρώπου είναι, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να το αναπαράγουμε ή να το παραβλέπουμε… ορίζοντας τον εαυτό μας: «Υπέρ άνω χρημάτων!...».
Το χρήμα το μόνο που κάνει, είναι, να ξεχωρίζει τους δημιουργούς του σε Πλουσίους και Φτωχούς…Πεινασμένους και Χορτάτους…Πολιτισμένους κι Απολίτιστους… Έχει  τη δύναμη να φτιάχνει και να χαλά˙ αλλά από μόνο του δεν μπορεί να χτίσει κόσμους στερεωμένους σε σωστές κι ακλόνητες βάσεις!...Μέσο ανταλλαγής, χωρίς ουσιαστική αξία. Πηγή Ψεύτικης Ευτυχίας. Πηγή Ψεύτικης Λάμψης. Αιτία μυρίων κακών.
Σαν ρευστό χρυσοκόκκινο φύλλο κάτω απ’ του δέντρου το κορμί, όταν υπάρχει νηνεμία, μοιάζει. Οι ρίζες του νιώθουν ζεστασιά…Μα σαν φυσήξει ο Βοριάς, ξεγυμνωμένο μένει το δέντρο μέσα στην παγωνιά, δίχως πάπλωμα προστασίας…Μα, αν ξεραθούν οι ρίζες του δέντρου, νεκρωμένο θα καταρρεύσει στη γη σάπιο κουφάρι…Γερό ρίζωμα και τροφή από τη μάνα γη θα φέρει η Άνοιξη και θα μπουμπουκιάσει  ξανά το Δέντρο –Προστάτης.
Φτωχέ,  Πλούσιε της ψυχής μας φίλε!
Μάθε πως κινδυνεύεις μονάχα από  ένα κακό: Την Ανέχεια!
Πλούσιε! Κρυφέ και φανερέ μας Δυνάστη!
Μάθε πως κινδυνεύεις από μύρια κακά.! Ο Πακτωλός ποταμός δεν μπορεί να ξεπλύνει το βαρετά φορτία των Κροίσων.
Άφρων! Αχόρταγε…Κοιμάσαι καθημερινώς πάνω στους κενούς θησαυρούς σου  σκεπτόμενος πως θ’ αυγατίσεις το βιός σου χτίζοντας τη σαρκοφάγο της ιδίας σου ψυχής. Μάθε, πως τα λεφτά αλλάζουν χέρια κι ‘ ναι πάντοτε ζεστά…Διψασμένο πουλί σε χρυσό  κλουβί, είσαι! Με τον δίσκο στεγνό από δροσερά αισθήματα. Αν μπορούσες να κατανοήσεις  πως αυτό που σου δίνει «Δύναμη», είναι και η αιτία της Δυστυχίας και της Αδυναμίας σου, θα ήταν διαφορετική η στάση σου απέναντι στο φτωχό Λάζαρο, που μαζεύει  τα ψίχουλα απ’ τα πλούσια αποφάγια σου. Είσαι τόσο απασχολημένος με τις έγνοιες που σου προκαλούν τα υπάρχοντά σου…που δεν σου αφήνουν χρόνο να φιλοσοφήσεις τις Αξίες της Ζωής!
Κόσμε! Μη ξεχνάς τη ρήση «Υγεία μου- Πλούτε μου!». Μη την αντιστρέφεις, σε «Πλούτε μου - Γεια μου…». Στο επιθανάτιο κρεβάτι σου διπλός θα είναι ο πόνος της ανάνηψης…Θα σε γδάρουν τα σκυλιά ζωντανό!...Θα ξεψυχάς και θα σε ξαναφέρνουν πίσω…πληρώνοντας αμέτρητες φορές τον βαρκάρη του Αχέροντα. Μη προσπαθείς αδιαλείπτως να κρατήσεις τον Κολοσσό που έχεις χτισμένο μένοντας μακριά από τον αληθινό δρόμο των Αξιών.
Κι εσύ φτωχέ μου άνθρωπε, μη θλίβεσαι για την κατάστασή σου! Το μυαλό σου γεννά ιδέες επιβίωσης, κατανοώντας τα προβλήματα της ανθρωπότητας. Δίχως εσένα και τη θλίψη, η ψυχή σου μαυρισμένη σελίδα θα ήταν, στολισμένη με τα σημάδια του εγωισμού και της απληστίας, μόνο.
Μα ‘σύ πλούσιε, αποκαλύπτεις τη μικρότητά σου και την ανυπαρξία ευγενών συναισθημάτων. Έχεις Θεό σου το χρήμα που  σου αφαιρεί τα εξευγενισμένα αισθήματα. Αιώνιος κυνηγός της ικανοποίησης και της ηδονής είσαι, που έχεις ξεμείνει συνεχώς να αναλώνεσαι δίχως να γεύεσαι πραγματική ευτυχία.
«Τα λεφτά αλλάζουν χέρια  κι ‘ναι πάντοτε ζεστά…». Τι σου θυμίζει αυτή η ωδή; Μήπως: οτιδήποτε κι αν έχουμε, ανά πάσα στιγμή μπορεί ν’ αλλάξει χέρια κι από πλούσιοι  μπορεί να γίνουμε φτωχοί, κι από φτωχοί, πλούσιοι;
Πλούτε! Πλούτε! Είσαι εδώ;
Βάζω τα παπούτσια μου και σ’ αναζητώ!...
Μα ο πραγματικός Πλούτος υπάρχει αλλού! Όπως αλλού υπάρχει και η πραγματική Φτώχια. Κι ας βγαίνω εκτός συζήτησης …Ένα μονάχα θα σας πω: Έχω γνωρίσει «Πλούσιους» πάρα πολύ «Φτωχούς», και «φτωχούς», πάρα πολύ «πλούσιους»˙ που γνωρίζουν και γεύονται τα αγαθά του Θεού και της Πραγματικής ζωής κι είναι αυτάρκεις με όσα τους έχει ο Μεγαλοδύναμος δωρισμένο.

Δεν χρειαζόμαστε πολλά!... «Παν μέτρον άριστον» στον πλούτο και στην ευτυχία, για να μπορούμε να βαδίζουμε μπροστά με πυξίδες ακριβείας και όχι με χαλασμένους λεπτοδείχτες…                                                                 

Δευτέρα, 26 Νοεμβρίου 2012 

Μαρία Κολοβού-Ρουμελιώτη                         



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου