Έγινα δικτάτορας της ιδίας μου
ζωής
Και με βασανίζω αδιαλείπτως
Προσπαθώντας να δαμάσω τις αιώνιες
ανησυχίες του μυαλού.
Το αληθινό τραγούδι της
καρδιάς ταξιδεύει
Μέσα στο χρόνο μιλά με τα όνειρά
μου
Ψάχνοντας τον Παράδεισο κι ένα
ολόγεμο φεγγάρι
Για να της μείνω πιστή.
Στο πρόσωπο της Σελήνης βλέπω
Την Εκάβη να με καλεί
«Στο τέρμα του διαδρόμου είναι η
Πύλη που ψάχνεις».
Κι όμως είμαι αθώα κι αμαρτωλή!...
Γιατί ακόμη δεν σκότωσα αυτό που
με σκοτώνει:
«Τον ίδιο μου εαυτό».
Είμαι αθώα γιατί δεν
κατάφερα να διαπράξω τη μεγαλύτερη αμαρτία:
«Την απώλεια του Εαυτού».
Είμαι αμαρτωλή γιατί περιμένω μια
ένδοξη θέση ανάμεσα
Στους μικρόβιους θνητούς που
αναμένουν το θάνατο.
(Οι στίχοι ανήκουν στην
ανέκδοτη ποιητική συλλογή «ΑΔΥΤΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΙ» και γράφτηκαν 6 Δεκεμβρίου
2012).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου